Slide background
Slide background
Slide background
Slide background
Slide background
Slide background

LIST PASTERSKI BISKUPA BIELSKO-ŻYWIECKIEGO Z OKAZJI 25-LECIA POWSTANIA DIECEZJI BIELSKO-ŻYWIECKIEJ

1Z okazji zbliżającej się 25. rocznicy powstania diecezji bielsko-żywieckiej  biskup Roman Pindel napisał specjalny list pasterski. List ten został odczytany we wszystkich parafiach diecezji w niedzielę, 4 grudnia.

 

 

Posłuchaj:

 

bp-roman-pindel
LIST PASTERSKI BISKUPA BIELSKO-ŻYWIECKIEGO

Z OKAZJI 25-LECIA DIECEZJI BIELSKO-ŻYWIECKIEJ

Jesteśmy Oblubienicą Chrystusa i Jego Ciałem

Umiłowani Bracia i Siostry,

      W rozpoczynającym się roku liturgicznym pragniemy świętować 25-lecie powstania naszej diecezji. Została ona erygowana 25 marca 1992 roku przez Jana Pawła II, który 26 kwietnia tego samego roku udzielił święceń episkopatu pierwszemu jej pasterzowi, biskupowi Tadeuszowi Rakoczemu. Uczestnicy tegorocznych Rorat w kolejnych dniach odkrywają skarby naszej Diecezji, my zaś w dzisiejszą niedzielę pragniemy uświadomić sobie, kim jesteśmy jako Kościół Bielsko-Żywiecki.

1. Początek Kościoła Bielsko-Żywieckiego

Co roku w II Niedzielę Adwentu czyta się w naszych kościołach Ewangelię o wystąpieniu Jana Chrzciciela. Uznany przez lud prorok wzywa do przyjęcia chrztu i do nawrócenia. Ogłasza, że nadchodzi oczekiwany Mesjasz, który przewyższy Go w godności i w mocy działania. Będzie chrzcił nie wodą, ale Duchem Świętym i ogniem. W odpowiednim momencie Jan Chrzciciel wskaże na Jezusa i nazwie Go Barankiem Bożym, który przez swoją śmierć zgładzi grzechy świata.

Od przyjęcia chrztu z rąk Jana Jezus zaczyna głosić bliskość Bożego panowania i wzywa do wiary w Dobrą Nowinę o zbawieniu. Jego słowa są pełne mocy. Potwierdzają to jego czyny, gdy uzdrawia chorych, przywraca do życia umarłych, egzorcyzmuje opętanych, uwalnia od grzechów. Te znaki zapowiadają Jego ostateczne pokonanie grzechu, śmierci i szatana w przyjętej śmierci na krzyżu. Gdy później Zmartwychwstały ukaże się uczniom, zapowie swoje wniebowstąpienie i dar Ducha Świętego. Apostołowie posłuszni Jezusowi będą czuwać na modlitwie, a napełnieni przez Ducha Świętego będą odważnie głosić zbawienie dla każdego, kto uwierzy w Jezusa i przyjmie chrzest. Tak będzie się rodził i rozwijał Kościół – najpierw „w Jerozolimie i Judei, później w Samarii, i aż po krańce świata”, a od ponad tysiąca lat także na terenach Polski. Wszystko to zaczęło się od wołania Jana na pustyni, które usłyszeliśmy przed chwilą: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3, 1).

Za cztery miesiące będziemy wspominać dzień 25 marca 1992 roku, w którym to bullą Totus Tuus Poloniae Populus Jan Paweł II ustanowił Diecezję Bielsko-Żywiecką. 26 kwietnia tego samego roku Papież konsekrował jej pierwszego biskupa. Nałożony wówczas na jego palec pierścień oznaczał zaślubienie z ludem zamieszkującym Podbeskidzie, ale wskazywał także na to, że lud ten jest Ciałem Chrystusa i Jego Oblubienicą.

2. Człowiek jest drogą Kościoła

„Drogą Kościoła jest człowiek” – to jedno z najbardziej śmiałych stwierdzeń Jana Pawła II, zawarte w jego pierwszej encyklice Redemptor Hominis (nr 14). „Pierwszą drogą, po której winien kroczyć Kościół w wypełnianiu swojego posłannictwa” jest, według Papieża „Człowiek w całej prawdzie swego istnienia i bycia osobowego i zarazem ‘wspólnotowego’, i zarazem ‘społecznego’”.

Kimże jest więc człowiek, który jest drogą Kościoła Bielsko-Żywieckiego? Poczynając od rozbicia dzielnicowego zamieszkiwał on tereny Księstwa Cieszyńskiego i Oświęcimskiego. Pierwsze z nich istniało aż do roku 1918, natomiast Księstwo Oświęcimskie od XVI wieku stanowiło część Rzeczypospolitej, a w okresie niewoli narodowej było częścią zaboru austriackiego. Tereny naszej diecezji od roku 1000 znajdowały się na skraju Diecezji Krakowskiej i Wrocławskiej. Po powstaniu Diecezji Bielsko-Żywieckiej w jej granicach znalazła się część Diecezji Krakowskiej stanowiąca mniej więcej dwie trzecie jej powierzchni oraz tereny Śląska Cieszyńskiego, które wcześniej, od roku 1925 należały do Diecezji Katowickiej. Stąd nazwa dwuczłonowa: Diecezja Bielsko-Żywiecka oraz katedra w Bielsku-Białej i konkatedra w Żywcu.

Człowiek będący drogą Kościoła na Śląsku Cieszyńskim ma wśród swoich sąsiadów, krewnych i znajomych wielu ewangelików. Bierze się to stąd, że w XVI wieku w licznych miejscowościach Podbeskidzia zakorzeniło się wyznanie luterańskie bądź kalwińskie, zaś pod koniec tego stulecia protestantyzm stał się tu dominującym wyznaniem. Zmiany wyznaniowe nie dokonywały się u nas w sposób tak opresyjny i gwałtowny, jak w niektórych krajach Europy, ale nieraz stosowano i tu zasadę cuius regio, eius religio, czyli: czyja władza, tego religia. W XVI i XVII stuleciu w Europie Zachodniej doszło do wojen mających charakter religijny, a ich skutki odczuwano także w Księstwie Cieszyńskim. Na początku wojny trzydziestoletniej zginęli jako męczennicy: pochodzący z Cieszyna św. Melchior Grodziecki (7 września 1619 roku w Koszycach) oraz urodzony w Skoczowie św. Jan Sarkander (17 marca 1620 roku w Ołomuńcu), który obok św. Maksymiliana Marii Kolbego i św. Jana Kantego jest patronem naszej diecezji.

Trzysta lat temu, w roku 1716, skuteczną misję rekatolizacyjną na Śląsku Cieszyńskim podjął ojciec Leopold Tempes, jezuita. Wyruszył on z Jabłonkowa do górskich wiosek i osad Beskidu i Podbeskidzia Śląskiego. Dzięki jego świadectwu ubogiego życia i głoszonemu Słowu Bożemu, a także dzięki innym jemu podobnym misjonarzom, ogromna większość mieszkańców Księstwa Cieszyńskiego powróciła do jedności z Kościołem Rzymskokatolickim. Dziś na Śląsku Cieszyńskim mieszka mniej więcej 50% polskich wyznawców Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.

Nierozerwalnie z historią naszej diecezji związana jest tragiczna nazwa Auschwitz Birkenau oznaczająca miejsce przesiąknięte krwią męczenników i prochami świętych. Człowiek idący drogą Kościoła Bielsko-Żywieckiego nie może przejść obok niego obojętnie. Tu dokonało się męczeństwo św. Teresy Benedykty od Krzyża i św. Maksymiliana Kolbe. Tu zginęły niezliczone rzesze Ofiar ludzkiej nienawiści i zbrodniczej ideologii.

Człowiek będący drogą Kościoła Bielsko-Żywieckiego nie zawsze ma tutejsze korzenie. Przodkowie niektórych rodzin przybyli z Kresów, a wielu dzisiejszych mieszkańców miast przemysłowych pochodzi z różnych stron Polski, skąd przenieśli się w okresie powojennym w poszukiwaniu pracy i perspektyw rozwoju.

3. Oblubienica Chrystusa i Jego Ciało

Ponad 60 lat temu Henri de Lubac, jeden z największych teologów XX wieku, pisał o Kościele, który kochał: „Wytrysnął Kościół z przebitego boku na Kalwarii, zahartował się w Ogniu Zesłania Ducha Świętego, sunie niepowstrzymanie przed siebie jak rzeka i ogień. Porywa w biegu każdego we właściwym dla niego czasie, by wytoczyć nowe fontanny wody żywej i zapalić nowy płomień. Kościół jest instytucją, która trwa dzięki boskiej sile otrzymanej od swego Założyciela. Jest nawet czymś więcej niż samą instytucją – jest Życiem, które się dalej udziela. Kościół kładzie na wszystkich gromadzonych przez siebie dzieciach Bożych pieczęć jedności” (Medytacje o Kościele, Rozdz. II).

Przyjęcie chrztu sprawia, że człowiek staje się dzieckiem Bożym i członkiem wspólnoty wierzących. Ma odwagę mówić do Boga „Ojcze” i wyznawać: „Wierzę w Kościół”. Jako Kościół Bielsko-Żywiecki jesteśmy „kimś jednym”, jak kiedyś „kimś jednym w Chrystusie Jezusie” byli wszyscy, którzy przyjęli chrzest na terenach Galacji. Choć różnili się od siebie nawzajem na wiele sposobów, to Apostoł Paweł stwierdzał: „Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3, 28).

Tworzymy Kościół Bielsko-Żywiecki, dlatego że Chrystus nas pierwszy umiłował i przez swoją śmierć wykupił od grzechu. Wybrał każdego z nas, bardzo różniących się między sobą, byśmy jako wspólnota wierzących byli Jego Oblubienicą. Pragnie też, by Kościół Bielsko-Żywiecki był piękny, czysty i święty. Tak też widział Kościół w Efezie Apostoł Paweł, gdy pisał: „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany” (Ef 5, 25-27). Owo „obmycie wodą”, o którym pisze Apostoł, to nasz chrzest, który dokonał się przez polanie wodą i słowa: „Ja ciebie chrzczę…”. Jednak greckie słowo lutron, użyte w tym miejscu przez Pawła oznacza kąpiel, w tym i rytualną, panny młodej. Nasza kąpiel w wodzie chrztu sprawiła, że staliśmy się piękni w oczach Chrystusa, który pragnie, by każdy z nas zawsze był „piękny, czysty i święty”.

W Liście do Efezjan św. Paweł Kościół tego miasta nazywa „Ciałem Chrystusa”. Pisze: „Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus – Kościół, bo jesteśmy członkami Jego Ciała” (Ef 5, 29-30). Odnosimy te słowa do siebie i możemy zaświadczyć, że nasz Kościół Bielsko-Żywiecki doświadcza codziennie łaski i troski swojego Oblubieńca.

Piękno naszego Kościoła widoczne jest przez życie świętych, którzy są wśród nas. Oblubieniec patrzy z miłością na każdego, kto stara się dostosować swoje życie do Ewangelii. Czystym dla niego jest każdy, kto pozostaje wierny swojemu małżonkowi, choć ten go opuścił. Świętym jest każdy, kto bezinteresownie spieszy, by towarzyszyć terminalnie chorym i umierającym. Pięknym – każdy, kto stara się zaradzić potrzebom ubogich i potrzebujących. Ze szczególną miłością pochyla się Chrystus nad tymi, którzy cierpliwie znoszą chorobę, cierpienie czy starość. Wielka jest radość Oblubieńca Kościoła, gdy choć jeden z nas dźwiga się z grzechu, uznaje swoje uzależnienie i podejmuje terapię, gdy naprawia krzywdę, gdy prosi o przebaczenie.

Moi drodzy, w przededniu jubileuszu 25-lecia życia naszego Kościoła Bielsko-Żywieckiego popatrzmy na siebie jak na Oblubienicę i Ciało Chrystusa. Uczyńmy tak zwłaszcza w czasie naszego zgromadzenia na niedzielnej Eucharystii. Czy odnajdujemy się w tym Kościele? Czy chcemy w nim żyć i być w nim piękni, czyści i święci?

Niech święci Patronowie naszej diecezji wspierają nas w przeżywaniu tegorocznego Adwentu. Niech błogosławi nas Bóg – Ojciec i Syn, i Duch Święty. Amen.

† Roman PINDEL
Biskup Bielsko-Żywiecki

Bielsko-Biała, dnia 30 listopada 2016 r.
3418/2016

List należy odczytać we wszystkich kościołach i kaplicach diecezji w II niedzielę Adwentu, dnia 4 grudnia 2016 roku.

Ks. Marek STUDENSKI
Wikariusz Generalny

Opublikowano 4 grudnia 2016

Facebook