Uroczystości odpustowe ku czci św. Michała Archanioła w Witkowicach
W niedzielę 28 września w parafii w Witkowicach odbyły się uroczystości odpustowe ku czci św. Michała Archanioła.
Uroczystej sumie, odprawianej w intencji wszystkich parafian, przewodniczył będący już na emeryturze, wieloletni proboszcz parafii pw. śś. Ap. Piotra i Pawła w Skoczowie, ks. Prał. Alojzy Zuber.
W tegorocznych uroczystościach wzięli udział przedstawiciele lokalnych organizacji, Orkiestra Dęta OSP w Witkowicach, zaproszeni księża i licznie zebrani mieszkańcy.
W ciągu roku liturgicznego każda parafia przynajmniej raz przeżywa uroczystość odpustową. W tym dniu w sposób szczególny czci się patrona parafii.
Ogłoszenie proboszcza o odpuście parafialnym mobilizuje do pracy wielu mieszkańców. Specjalnie sprząta się kościół, przygotowuje sztandary i chorągwie na uroczystą procesję. Nie może zabraknąć orkiestry oraz dziewczynek sypiących kwiaty. Proboszcz zaprasza okolicznych księży i kaznodzieję odpustowego.
Odpust wzbudza radość u dzieci, gdyż staje się okazją zrobienia zakupów przy objazdowych, pełnych świecidełek i słodkości straganach. W wielu rodzinach podtrzymuje się tradycję zapraszania gości na uroczysty obiad.
Odpust parafialny jest świętem patronalnym kościoła parafialnego. W pierwszych wiekach chrześcijanie nie budowali kościołów do sprawowania kultu. Eucharystię sprawowano w prywatnych domach, które nazywano Domus Ecclesiae, czyli Kościoły Domowe. Od IV wieku, po uzyskaniu wolności, chrześcijanie zaczęli budować kościoły. Były to przede wszystkim bazyliki i tzw. aedicula (mały budynek, kościółek). Te ostatnie wznoszono na grobach lub w miejscach męczeńskiej śmierci chrześcijan.
Z czasem małe pomniki i ołtarze stawały się budynkami kościelnymi. Wybór miejsca nie był więc przypadkowy. Budowano kościoły w miejscach, gdzie istniał kult świętych, zwłaszcza męczenników. Dzięki temu kościoły otrzymywały swoich świętych patronów. Troszczono się także, aby w nowym kościele znajdowały się relikwie świętego.
Pierwsze kościoły przyjmowały za swoich patronów zwłaszcza Apostołów i świętych męczenników. Potem dedykowano nowe kościoły Najświętszej Maryi Pannie, a w wiekach późniejszych także Jezusowi Chrystusowi, Duchowi Świętemu oraz odwoływano się do przymiotów boskich (np. Opatrzności Bożej, Miłosierdzia Bożego) i wydarzeń zbawczych. Dzień nadania tytułu kościołowi stawał się świętem kościoła i parafii.
Kult relikwii rozwinął się szczególnie w Średniowieczu. Budowa nowego kościoła, a zwłaszcza ołtarza wymagała posiadania relikwii jakiegoś świętego. Święty, którego relikwie zdobyto i umieszczono w ołtarzu, w sposób naturalny stawał się patronem kościoła. Ponieważ w kościołach budowano zwykle kilka ołtarzy, w których umieszczano relikwie wielu świętych, stąd miały one wielu patronów. Dzień, w którym wspominano w liturgii świętego patrona stał się świętem kościoła i parafii z nim związanej.
W parafialne święto, oprócz uroczystej Mszy św., organizowano procesje, przedstawienia obrazujące życie czczonego świętego, urządzano wspólne zabawy i uczty. W późniejszych wiekach uczestnictwo w święcie patrona kościoła dawało możliwość uzyskania odpustów. Wtedy też święto patronalne kościoła zaczęto nazywać odpustem parafialnym.
Możliwość uzyskania odpustów zmieniła charakter parafialnego święta. Podkreślano konieczność pokuty i nawrócenia. Przed uroczystością odpustową organizowano specjalne przygotowania, gdzie ważne miejsce zajmowała spowiedź. Po Soborze Watykańskim II sprawę parafialnych odpustów regulują zwykle synody poszczególnych diecezji. Odpustu mogą dostąpić wszyscy, którzy spełnią zwyczajne warunki: nawiedzą kościół, odmówią w nim Modlitwę Pańską oraz Wyznanie Wiary, przyjmą Komunię świętą i pomodlą się w intencji Ojca Świętego.
Więcej zdjęć tutaj.
Autor: Kamilla Frysztacka
Opublikowano 28 września 2014